دسته: نوشته های من

شب گذشته برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دو با عنوان “لزوم برخورد صحیح با كسب‌و‌كارهای اینترنتی” پخش شد. به خاطر خبرهایی که از دوستان نزدیک شنیده بودم می‌دانستم برنامه با حضور آقای منشی‌پور مدیرعامل تپ ۳۰ و آقای طبیبی مدیرعامل اتحادیه تاکسیرانی‌های کشور پخش خواهد شد. اما من به‌دلیل یک سری مشغله‌ها نتوانستم بصورت زنده برنامه را تماشا کنم، ولی آنقدر موضوع برایم جذاب بود که در اولین فرصت از طریق آپارات و کانال رسمی تپ ۳۰ برنامه را دیدم.

این موضوع از آن جهت برایم جذاب بود چون این چند وقت اخیر صحبت‌ها و مخالفت‌های زیادی از طرف اتحادیه تاکسیرانی و ادارات شبیه به آن نسبت به کسب‌و‌کارهایی همانند تپ ۳۰ و اسنپ به گوش می‌رسید. پیش خودم فکر می‌کردم دلیل اصلی این مخالفت‌ها شاید بخاطر کم شدن سهم بازار تاکسیرانی و آژانس‌ها بوده است. ترجیح دادم با دیدن این برنامه حرف‌های هر دو طرف را بشنوم و از پیش داوری بپرهیزم.

موضوع اصلی که بیشتر سعی می‌شد روی آن مانور داده شود، بحث مجوزها بود. بدلیل رضایت بالا و عملکرد خوب اپلیکیشن‌های درخواست ماشین (طبق گفته خانم فرانک رازقی اسکویی قائم مقام مرکز توسعه تجات الکترونیکی) آقای طبیبی و مجری برنامه بیشتر سوال‌های خود را معطوف به مجوزها کرده بودند. طبق گفته‌های آقای منشی پور و خانم رازقی این شرکت تمام مجوزهای موجود برای یک کسب و کار اینترنتی را دریافت کرده است و دیگر مجوزی نیست که نگرفته باشد. پس دلیل این همه مخالفت و عناد چیست؟

خود آقای طبیبی در صحبت‌های خود اشاره‌ای غیرمستقیم به این مسئله داشتند که سهم بازارشان کم شده و به قول معروف کسب و کارشان کساد. این خود صحه‌ای بود بر تفکرات خودم.

طبق گفته‌های جناب آقای طبیبی، ایشان دکترای حمل‌ونقل هوشمند دارند. خوب شما که فرد تحصیل کرده‌ای هستید چرا مخالف شرکت‌های دانش بنیان این‌چنینی که مزایایی همچون کمک به راننده و مسافر، کاهش هزینه‌ها، کاهش آلودگی و افزایش امنیت مسافر دارند، هستید؟

تنها چیزی که به ذهنم می‌رسد این است که تپ ۳۰ و شرکت‌های شبیه به آن جلوی سلطه بی‌رحمانه تاکسیرانی بر مسافران و افزایش قیمت‌ها بصورت عجیب و غریب را گرفته است. کاملا مشخص است که دیگر نمی‌توان با قواعد سنتی بازی را به پیش برد. تپ ۳۰، اسنپ و دیگر سامانه‌های آنلاین به کاربر و مشتری ارزش می‌دهند. در واقع آنها سرویس خود را تنها برای کسب درآمد ارائه نمی‌دهند، بلکه در جهت سهولت دسترسی به خدمات و ارزش آفرینی حرکت می‌کنند.

مسئله‌ای که در برنامه شب گذشته واضح بود، عزم راسخ دولت در کاستن موانع پیش روی کسب‌وکارهای دانش بنیان است. این را می‌توان از صحبت‌های خانم رازقی و آقای سلجوقی عضو هیات مدیره سازمان فناوری اطلاعات حس کرد. در صحبت‌های این افراد که مهمان تلفنی برنامه بودند، رنگ و بوی حمایت از ساختار مدرن سامانه‌های آنلاین را می‌توانستی حس کنی. این یعنی دید حمایت کننده دولت از فناوری. طبق صحبت‌های آقای منشی پور پلیس فتا هم به عنوان ناظر و فراهم کننده امنیت در دنیای مجازی، نظارت کامل بر مجموعه‌های این چنینی دارد. پس دیگر مشکل چیست؟

خوشحالم، چون دارم می‌بینم که بدنه سنتی به خاطر موج فناوری مجبور شده تکانی به خود بدهد و به منافع کاربران، مسافران و مخاطبان اهمیت بدهد. به عنوان یک شهروند امیدوارم حمایت‌های حکومتی از این روندها بیشتر شوند تا بتوانیم در راستای موفقیت بیشتر و افزایش استانداردهای زندگی، کاری و رفع بیشتر بیکاری قدم برداریم.

خیلی سال‌های پیش یادم است داستانی شنیدم که زندگی من را تا مدت‌ها تحت تاثیر قرار داد. فکر می‌کنم همه این داستان را شنیده باشند. داستان مردی که نیمی از ماه را اشرافی زندگی می‌کرد و به قول خودش نیمی از ماه را واقعا زندگی می‌کرد. داستان این گونه روایت می‌شود: “یه همکار داشتم سر برج که حقوق می‌گرفت تا ۱۵ روز ماه سیگار برگ می‌کشید، بهترین غذاهای بیرون رو می‌خورد و نیمی از ماه رو غذای ساده از خونه می‌آورد. موقعی که خواستم انتقالی بگیرم کنارش نشستم و بهش گفتم تا کی به این وضع ادامه می‌دی؟ با تعجب گفت: کدوم وضع؟ گفتم: منظورم زندگی نیمه اشرافی نیمه گداییته!! به چشمام خیره شد و گفت تا حالا سیگار برگ کشیدی؟ گفتم: نه! گفت: تا حالا تاکسی دربست گرفتی؟ گفتم: نه! گفت: تا حالا به یک کنسرت عالی رفتی؟ گفتم: نه! گفت: تا حالا غذای فرانسوی خوردی؟ گفتم: نه! گفت: تا حالا تمام پولتو برای کسی که دوستش داری هدیه خریدی تا خوشحالش کنی؟ گفتم: نه! گفت: اصلا عاشق بودی؟ گفتم: نه! گفت: اصلا زندگی کردی؟ با درماندگی گفتم: آره….. نه ….. نمی‌دونم!! همینطور نگاهم می‌کرد، نگاهی تحقیرآمیز!! اما حالا که نگاهش می‌کردم برام جذاب بود. موقع خداحافظی تکه کیک خامه‌ای که در دست داشت تعارفم کرد و یه جمله بهم گفت که مسیر زندگیم رو عوض کرد. پرسید: می‌دونی تا کی زنده‌ای؟ گفتم: نه! گفت: پس سعی کن دست‌کم نیمی از ماه رو زندگی کنی.”

همین داستان باعث شد بخشی از زندگی من تحت تاثیر قرار بگیرد. به همین دلیل سعی کردم تا آنجایی که می‌توانم زندگی کنم. این اولِ یک تراژدی بود. این زندگی کردن به معنای خرید هرآن چیزی که دوس داشتم بود. هرجا دوست داشتم می‌رفتم. هر غذایی که علاقه داشتم می‌خوردم. البته همه این اتفاقات تا آنجایی می‌افتاد که وضعیت مالی اجازه می داد. ما فرزندان نسل هزاره یا وای، همیشه درگیر مشکلات مالی و اقتصادی بوده‌ایم و سنگ‌های زیادی را در زندگی کنار زده ایم تا بتوانیم معاش کنیم. اما من با الهام از این داستان باعث شدم سنگ‌های بزرتری در مقابل راهم سبز شود.

دنیای پر زرق و برق و فلسفه تا آنجا که می توانی عشق  حال کن، تاثیر بدی در زندگی من گذاشت چرا که باعث شدم همه پس اندازم را خرج کنم و دیگر پول برای روز مبادا کنار نگذارم. همین مسئله باعث اتفاقات و مشکلات زیادی می‌شد. خیلی از اوقات در زمان وقوع مسائل غیرمترقبه و پیش بینی نشده محتاج پول می‌شدم و دیگر چاره‌ای نداشتم جز این که به قرض کردن روی آوردم. به خاطر این روند، پس از دریافت حقوق باید حجم زیای از بدهی‌ها را می پرداختم و عملا پول زیادی و خر کردن آنچنانی نداشتم. رفته رفته نه پس اندازی داشتم و نه می توانستم خوب پول خرج کنم. تعادل اقتصادی زندگی را از دست داده بودم.

گویا داستان‌هایی همانند این مرد نیمه اشرافی را ساخته و پرداخته‌اند که تبدیل به آدم‌های مصرف کننده‌ای شویم تا صاحبان مشاغل و کسب و کارها بیشتر پولدار شوند.

از آن روزها خیلی وقت است که گذشته. من کمی اقتصاد یاد گرفتم و فهمیدم بهتر است برای داشتن زندگی آرام و بی دغدغه همیشه بخشی از درآمد خود را پس انداز کنی و بخشی از باقیمانده آن را صرف تفریح و خوشگذرانی.

ممکن است خیلی‌ها درگیر مشکلات اقتصادی باشند و دلیل آن را ندانند. اما اگر کمی اقتصاد بخوانیم و در مشکلات ریز شویم، دلیل مشکلات را متوجه می‌شویم. در واقع مشکلات اقتصادی که ما درگیر آن هستیم بخاطر عدم تعادل بین درآمد و هزینه است. همیشه باید به فکر روزهای سختی هم بود، چرا که دنیا روی یک پاشنه نمی چرخد.

درک نحوه نگاه به یک برند بسیار مهم است. اما چیزی که مهم‌تر از آن است، نحوه ایجاد و جایگذاری آن در اذهان مشتریان است. مطالعات و بررسی‌ها نشان می‌دهند که ۷۵ درصد از خریدها براساس انگیزش احساسی صورت می‌پذیرند. سازمان‌ها و شرکت‌هایی که توجه به ارزش‌های ارائه شده را بیش از توجه به قیمت مورد توجه قرار می‌دهند، برند با ارزش تری را به جامعه می‌بخشند. در واقع این کار همان برندسازی و جایگاه سازی در ذهن مشتری خواهد بود. یکی از مزایای برندینگ برای کسب و کار شما افزایش سود و سهم بازار شرکت خواهد بود. برای اینکه بتوانید این کار را بهتر انجام دهید باید به چند موردی که در ادامه می‌آیند توجه کنید:

۱ – صریح و قابل اطمینان باشید: یک ارگان با برند مناسب توانایی شناخته شدن خوبی دارد، می‌تواند وفاداری کسب کند و خود را در بازار جای بیاندازد. تلاش‌های شما برای برند کردن ارگان خود به نتیجه دلخواهتان نخواهد رسید مگر اینکه صریح و قابل اطمینان باشید. این بدان معناست که باید ماهیت خود را به درستی و با توجه به مشتریان ارائه دهید. اگر مشتریان حساس به قیمت دارید، برند خود را لوکس و گران قیمت نشان ندهید. اگر مشتریانی نسبتا جدی دارید، سعی کنید از همان لحن مورد توجه و مقبول آنها برای ارتباط برقرار کردن استفاده کنید.

۲ – برندسازی را از نزدیکان خود آغاز کرده و به بیرون اشاعه دهید: مصرف کنندگان به نظرات دوستان و اقوام خود بیشتر اهمیت می‌دهند تا مطالبی که در رسانه‌های مختلف چاپ می‌شوند. به همین دلیل شرکت‌های مختلف سعی در ایجاد جمعی از مشتریان پرنفوذ خود دارند تا بتوانند به صورت خودکار از خوبی و یکتایی برند در محافل مختلف صحبت کنند و جایگاه آن را ارتقا دهند.

۳ – کهن‌الگوی خود را مشخص کنید: کهن‌الگو یا آرکتایپ یک الگو، مدل، فرد، حرف و یا نمونه‌ای است که به نظر می‌رسد الگوها و مدل‌ها و افراد و حرفها و نمونه‌های دیگر، تقلید کامل آن هستند و یا لااقل شباهت زیادی به آن دارند. در حدی که برای مثال می‌توان همیشه از آنها استفاده کرد. به عنوان مثال رستم برای ما ایرانیان یک کهن الگو برای ویژگی‌هایی همچون قدرت فیزیکی است (منبع سایت متمم). اگر بتوانید آرکتایپ خود را معرفی کنید، سریعا افرادی که همانند شما فکر می‌کنند و آرکتایپی همچون شما دارند به شما نزدیک شده و مبلغان برند شما می‌شوند.

۴ – به مسائل مورد توجه مخاطبان خود توجه کنید: در دنیای امروز اطلاعات و اخبار مرتبط به حوزه‌های مختلف به سرعت پخش می‌شوند. هر کدام از مخاطبان به خبرهای مختلف واکنش نشان داده و به فراخور ماهیت خبر با آن همدلی می‌کنند. برندها برای داشتن جایگاه خوب در ذهن مشتری باید بتوانند نسبت به اتفاقات و اخباری که مورد توجه مخاطبان شما است واکنش نشان داده و همدلی کنید. این کار از طریق شناختن روحیه مخاطبان و مشتریان صورت می‌پذیرد.

۵ – مشتریان خود را دریابید: اگر برنامه بازاریابی محتوا برای مشتریان فعلی خود انجام نمی‌دهید سخت در اشتباه هستید چرا که ممکن است آنها را براحتی از دست بدهید. به مشتریان خود یادآوری کنید که هستید و چگونه کمک کرده‌اید که سبک زندگی‌شان تغییر کند. به خاطر داشته باشید که برندها یک شبه ساخته نمی‌شوند، بلکه با تلاش‌های مدید و طولانی این اتفاق خواهد افتاد.

۶ – روی نقاط قوت خود مانور دهید: هر برندی به فراخور شرایط دارای نقاط قوت و ضعف است. اما برای داشتن جایگاه خوب و قوی باید سعی کنید روی نقاط قوت خود تمرکز کنید و آنها را در ذهن مشتری پر رنگ کنید تا جایگاه قوی و خوبی در ذهن افراد دست و پا کنید. در واقع این نقاط قوت باعث ایجاد مزیت رقابتی شده و شما را متمایز خواهد کرد. موفقیت در این مسیر با استفاده از تکنیک‌های روابط عمومی صورت خواهد گرفت.

۷ – مسئولیت اجتماعی شرکت خود را فراموش نکنید: جدای از انجام امور کسب و کار و رعایت اصول و نکات مربوط به حفظ ارتباط خوب با مشتری، رعایت امور و نکات مربوط به مسئولیت‌های انسان دوستانه کمک بسزایی در جهت کسب جایگاه مناسب برند شما در ذهن مشتری خواهد کرد.

این نوشته بازنشر مطلب من در  وبلاگ اخبار رسمی است.

اگر هیچ چیز در مورد فروشنده نشنیده باشید و یا اصلا ندانید که کارگردان فیلم کیست، با دیدن آن و گذشتن نیم ساعت از کار، براحتی تشخیص می‌دهید که کارگردان فیلم اصغر فرهادی است. دقیقا همانند کارهای قبلی او، فروشنده روند آرامی دارد. از همان فیلم‌هایی است که بطور غیر مستقیم یک مشکل و معضل اجتماعی را هدف گرفته و پیامدهای آن را در فیلم نشان می‌دهد. انگار فرهادی استاد نمایش مشکلات به این شکل است. جای دادن معضلات اخلاقی در روند داستانی که می‌تواند به هیچ وجه به هم ربط نداشته باشد، کار استادانه‌ای است، چرا که اگر یک جای داستان موضوع از دستت در برود و مشکل مطرح شده سوار بر روند داستان شود، دیگر نمی‌توانی کنترلش کنی و فیلم خوب از آب در نمی‌آید. اما فرهادی کنترلش کرد یعنی همیشه کنترل می‌کند.

مثل همیشه باز هم نمی‌دانی و نمی‌توانی نتیجه و آخر هر موضوع در فیلم به چه چیز منجر می‌شود. همش فکر می‌کنی چی می شه! این هم یکی دیگر از هنرهای فرهادی است. من شخصا علاقه زیادی به این نوع فیلم‌ها دارم که نمی دانم چه می‌شود. شاید یکی از دلایلی که سریال بازی تاج و تخت را دنبال می‌کنم همین قابل پیش بینی نبودن انتهای هر اپیزود و داستان باشد وگرنه من آدم سریال بینی نیستم.

فرهادی در پایان بندی استادانه عمل می‌کند جوری که همیشه فیلم‌هایش را تحسین می‌کنی اما من یک مشکل عمده با فروشنده دارم، آن هم در برخورد شهاب حسینی با مشکل پیش رویش بود. وقتی شهاب شخص متعرض به همسرش را می‌یابد، خیلی محترمانه و با احتیاط برخورد می‌کند. به نظرم کمی عجیب و غیرواقع بود. این که یک مرد ایرانی در آن سن و سال با پیشینه‌‌ی فرهنگی که داریم، در این شرایط چه برخوردی می‌کنیم، تفاوت‌های اساسی با برخورد عماد (شهاب حسینی) با پیرمرد خطاکار داشت.

در واقع من فکر می‌کنم، نسل فعلی مردهای ۳۵ تا ۴۰ ساله یعنی همان محدوده سنی عماد که سنتی تر از نسل های جلوتر هستند، رفتاری خشن‌تر و در بعضی موارد خطرناک‌تر نسبت به مسائل ناموسی داشته باشند. شاید بتوان این رفتارها و کنترل هوش هیجانی را در نسل‌هایی که کمتر احساسی می‌شوند بیشتر ببینیم ولی آدم‌ در سن و سال عماد باید با شدت و عصبانیت بیشتری برخورد می‌کرد. خیلی وقت‌ها شده که در اخبار و نوشته‌ها از قتل‌ها و درگیری‌های شدیدی که بخاطر اتفاقات ناموسی بوده شنیده‌ایم، پس نمی‌توانیم انتظار برخوردهایی از این دست را داشته باشیم. البته این نظر شخصی من است.

اما در کل فروشنده نمره خوبی می‌گیرد. این فیلم با ضرب آهنگ کندی که دارد، ۱۲۵ دقیقه شما را همراه با خودش این طرف و آن طرف می‌برد بدون اینکه خسته شوی. درست است که به قدرت جدایی نادر از سیمین یا درباره الی ساخته نشده اما فیلم تاثیرگذار و زیبایی است.